De smaak van water

Salamanca, juni 2004 – Water uit flessen die je koopt in een winkel. Normaalgesproken heb ik er een hekel aan, maar hier in Spanje moet ik wel. Bij de buurtsuper loop ik regelmatig met twee tankjes van 5 liter het stuk en fluit ik vrolijk ‘twee emmertjes water halen’ op mijn weg naar de piso. Het water dat hier uit de kraan stroomt ziet er weliswaar schoon uit, maar is geen aanrader om te drinken. Daar kan het gestel van een mens namelijk behoorlijk van in de war raken en op een ongewilde inwendige reinigingskuur zit deze jongen in het geheel niet te wachten. Dan zou ik me wel een paar weken door een paar Thaise bedel-monniken in Oranje toga’s laten uitmelken. Avontuurlijk doen is leuk, maar een beetje verstand voorkomt een hoop ellende.

In Nederland vind ik water uit flessen totale onzin, sterker nog, een aanslag op het milieu. Daar waar superschoon drinkwater rechtstreeks op verschillende plaatsen middels modieuze kranen onze woning binnenstroomt, weten we ons toch door de commercie naar de supermarkt te laten lokken om het daar in glas, plastic of overbodig geplastificeerd karton naar huis te sjouwen. Waanzin. In Afrika doen ze een moord voor een pomp in het dorp en wij trekken er vrijwillig op uit om water te kopen.

Het water in de winkel heeft al een lange reis achter de rug voor het in de waterschappen staat. Liters diesel worden door het transportbedrijf de lucht in gepompt en onze waterleverancier maakt ons wijs dat we haar water nodig hebben om ons lichaam te zuiveren tegen deze luchtvervuiling. Knap staaltje volksverlakkerij. En dat terwijl nog niet zo lang geleden het drinkwater in Nederland is onderzocht op mineraliteit en smaak. Uit dit onderzoek bleek dat we met ons drinkwater genoeg ijzers en zouten binnenkrijgen, en dat er alleen in aantal gebieden iets aan de smaak kon worden gedaan.

Conclusie was eigenlijk: water kopen in de winkel is onzin. In kroegen en restaurants vraagt men tegenwoordig vrolijk anderhalve euro voor een flesje water zonder prik met een blauw etiketje en een snuffig rietje. En we trappen er nog in ook! Doe mij maar een glas leidingwater dan. Kost me niks, maar als ze me een dubbeltje rekenen dan klaag ik niet. Maken ze nog vette winst. Ik ben toch zeker gekke Gijs uit de tekenfilm niet! Straks krijg ik er nog een rekening voor de lucht die ik heb ingeademd ook!

Maar het kan nog gekker. Ik was laatst in een sjiek restaurant in Edam, gelijknamig aan de sigaretten die ik nu rook. Daar had men niet alleen een wijnkaart, maar nu ook een water-kaart. Uit zes verschillende landen kon ik hippe flesjes water kopen. En duur! De goedkoopste was geloof ik 3,50 Euro, de duurste 4,75. En dat voor 0,75 liter water! Totaal doorgeslagen dus, de term ‘geld als water’ kreeg er weer een nieuwe dimensie bij.

Anyway, even terug naar het muljeu, dat al jaren niet meer hip is, getuige de verkiezingsprogramma’s van de laatste jaren, maar toch ga ik er even op doordrammen. De plastic flessen waarin het dure water wordt vervoerd en verkocht beland vaak in de vuilnisbak, al dan niet gescheiden zodat we kunnen doen alsof het gerecycled wordt, maar waarvan we weten dat een groot deel gedumpt wordt in landen als India. De rest van de flessen wordt weggegooid. Op straat, in de berm, in de sloot. Hier in Spanje zijn ze nog veel erger, ik heb vanmiddag tijdens het fietsen even een snapshot gemaakt van een relatief schone berm. Mooi hè?

Al deze vervuiling door ons hippe drinkwater krijgen we met al het water van de wereld in nog geen honderd jaar weggespoeld. Ik krijg daar een nare smaak van in mijn mond.